Historia

Oberek to jeden z polskich tańców narodowych pochodzenia ludowego. Wywodzi się z Mazowsza. W XVIII w. zaczął rozpowszechniać się w różnych regionach Polski. Ogromnie popularny w licznych odmianach wiejskich w formie narodowej trafił do warszawskich salonów mieszczańskich dopiero w XX wieku. Dzięki swojej żywiołowości i bogactwu niezliczonych kroków został uznany jako polski taniec narodowy. Nazwa ”oberek” występuje po raz pierwszy w 1697 roku i wywodzi się od sposobu tańczenia – od obracania się, polegającego na obrocie tancerza około partnerki w jednym takcie i tancerki wokół partnera w drugim takcie.

Charakter

Oberek jest tańcem żywiołowym o metrum 3/4. Należy do najszybszych polskich tańców narodowych – muzyka oberka jest ognista i tak szybka, że czasem trudno kondycyjnie wytrzymać do końca tego tańca. Urok tańca polega na szybkim wirowaniu tańczącej pary, połączonym z częstymi zmianami kierunku. Prowadzi w nim tancerz i jego rola jest bardziej efektowna, gdyż popisuje się swoją sprawnością wykonując trudne skoki, hołubce i przyklęki. Partnerka nie wykonuje trudniejszych elementów, lecz często podtrzymuje partnera. Szybkie wirowania, od których może zakręcić się w głowie, przeplatane trudnymi i efektownymi figurami, ukazują żywiołowość i charakter oberka – radosnego i pełnego werwy polskiego tańca narodowego. Często taniec ten jest grany łącznie z kujawiakiem, tworząc formę ABA – oberek, kujawiak, oberek lub wiązankę tańców.

Strój

Strój tancerki: marszczona spódnica w kolorowe pionowe pasy, czarny gorset w kwiaty, biała bluzka, chusta na głowę w kwiatuszki, buty z długą czarną cholewą. Strój tancerza: szerokie spodnie w pasy na pomarańczowym tle, biała koszula a na niej czarna ozdobiona czerwoną nitką kamizela sięgająca bioder, na głowie czarny kapelusz, na stopach buty – czarne cholewce, do których włożone są spodnie.

Tekst Jadwiga Madej